Η χρήση και περισσότερο η κατάχρηση των διουρητικών δεν είναι τόσο διαδομένη μεταξύ των ασθενών όσο η χρήση των καθαρτικών. Η χρήση των διουρητικών από την ανορεκτική ασθενή γίνεται συνήθως για να μειωθεί το αίσθημα του «φουσκώματος» που νιώθει μετά από ένα υπερφαγικό επεισόδιο ή ακόμα και μετά από ένα απλό γεύμα
Σπανιότερα οι ασθενείς μπορεί να χρησιμοποιούν και άλλες κατηγορίες φαρμάκων με στόχο να αυξήσουν την απώλεια βάρους. Ο αριθμός των φαρμακευτικών σκευασμάτων που χρησιμοποιούνται για απώλεια βάρους είναι ιδιαίτερα μεγάλος αν συνυπολογιστούν και τα φυτικά-παραφαρμακευτικά σκευάσματα που πωλούνται στα φαρμακεία
Η Ψυχογενής Ανορεξία όπως και οι περισσότερες ψυχικές παθήσεις δεν έχει μια μοναδική αιτιολογία. Για την ακρίβεια οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η αιτιολογία της διαταραχής είναι πολυπαραγοντική και σε σημαντικό βαθμό αδιευκρίνιστη.
Αναφορικά με την χρονική μελέτη της αιτιοπαθογένειας θεωρείται ότι υπάρχουν παράγοντες που:
α) προδιαθέτουν για την εμφάνιση της διαταραχής. Οι δύο πιο σημαντικοί προδιαθεσιακοί παράγοντες είναι η κληρονομικότητα και η προνοσηρή προσωπικότητα (με καταναγκαστικά και αγχώδη/τελειοθηρικά στοιχεία)
β) ευοδώνουν την εμφάνιση της διαταραχής. Η εφηβεία και η δίαιτα λόγω της κοινωνικής πίεσης, κυρίως στις γυναίκες, για να διατηρούν το σώμα τους ισχνό θεωρούνται ότι είναι οι πιο σημαντικοί εκλυτικοί παράγοντες.
γ) διαιωνίζουν τη διαταραχή. Η αρχική ενίσχυση από την απώλεια βάρους, η αίσθηση του ελέγχου και οι θετικές αλλαγές στην οικογένεια καθώς και η αποφυγή του φόβου για μια πιθανή ανεξέλεγκτη αύξηση του βάρους είναι οι κυριότεροι διαιωνιστικοί μηχανισμοί της Ψυχογενούς Ανορεξίας.
Η θεραπεία της Ψυχογενούς Ανορεξίας είναι μακροχρόνια και πολύπλοκη διαδικασία στην οποία εμπλέκονται συχνά ειδικοί τόσο της ψυχικής υγείας όσο και της σωματικής ιατρικής. Σε γενικές γραμμές είναι προτιμότερο η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση να γίνεται σε εξειδικευμένη μονάδα ή από θεραπευτές που έχουν ειδικευτεί στην ψυχοθεραπεία των διαταραχών πρόσληψης τροφής. Τα βασικά σημεία της θεραπείας είναι τα εξής:
Θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ότι η οποιαδήποτε λήψη φαρμακευτικής αγωγής πρέπει να γίνει στα πλαίσια συνεργασίας με τον ειδικό ψυχίατρο που είναι και ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει για το αν κρίνεται απαραίτητη η λήψη φαρμακευτικής αγωγής καθώς και για το καταλληλότερο σκεύασμα για τον πάσχοντα.
Μελετώντας τα αποτελέσματα διαφόρων επιδημιολογικών ερευνών έκβασης της Ψυχογενούς Ανορεξίας θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι:
1.περίπου το 50-70% των πασχόντων αναρρώνει από τη διαταραχή
2.Το 10-30% παρουσιάζει μερική βελτίωση ενώ περίπου το 25% των πασχόντων εξακολουθεί να νοσεί από κάποια μορφή Διαταραχής Πρόσληψης Τροφής
3.Είναι ενδιαφέρον ότι στην πορεία της Ψυχογενούς Ανορεξίας μέσα στο χρόνο παρατηρούμε ότι ένα ποσοστό των ασθενών μεταπίπτει σε Ψυχογενή Βουλιμία ή σε κάποια άτυπη διαταραχή πρόσληψης τροφής. Το ποσοστό αυτό υπολογίζεται γύρω στο 10% των πασχόντων μέσα στην πρώτη δεκαετία της νόσησης
4.Έχει βρεθεί ότι τα καλύτερα ποσοστά ανάρρωσης υπάρχουν μέσα στα πρώτα 3 έτη από την έναρξη της διαταραχής ενώ μετά την παρέλευση 6 ετών η πιθανότητα πλήρους ανάρρωσης είναι ιδιαίτερα μικρή
Αν και αναλυτική αναφορά στις ιατρικές επιπλοκές της ψυχογενούς ανορεξίας είναι πέρα από τους σκοπούς αυτής της ιστοσελίδας είναι σημαντικό να αναφερθούν τα παρακάτω σημεία:
Το παραπάνω προσθέτει μια επιπλέον δυσκολία στην θεραπευτική προσπέλαση της διαταραχής καθώς το άτομο πιστεύει λανθασμένα, ότι “αντέχει”, ότι “δεν θα συμβεί τίποτα σε εμένα” ή ότι “οι γιατροί είναι ως συνήθως υπερβολικοί”.